XXIX. Cholernie sie ciesze, ze cie tutaj mam przy sobie.

Z drżącymi rękoma podążała do gabinetu prezesa. Dokumenty, które dzierżyła w dłoni nie były wcale kolejnymi raportami z działań marketingowych bielskiego klubu. Ba, wcale nie oznaczały dla włodarza niczego dobrego. Cicho zapukała do drzwi. Gdy usłyszała wezwanie, nacisnęła na klamkę, a zaraz później ujrzała siedzącego za ogromnym biurkiem prezesa. Delikatnie uśmiechnął się do szatynki i jakby szukając kolejnego żartu, którymi zawsze witał dziewczynę, zmarszczył czoło.

-Czyżbyś przyszła przedstawić mi plan na kolejną akcję marketingową? - zaśmiał się.

Husko tylko zagryzła wargę, bo to, co było w dokumentach wcale nie było kolejnych chwytem. Gabriela spojrzała na mężczyznę, a potem podsunęła mu białą kartkę papieru. Włodarz bielskiego klubu zsunął okulary z czoła i przyjrzał się papierowi. Szybko przeczytał treść, a następnie podniósł wzrok na dziewczynę.

-Dlaczego chcesz się zwolnić? - zapytał niewiele rozumiejąc z decyzji Gabrieli. - Źle ci u nas?

-Nie, broń Boże. Po prostu... Powiedzmy, że zmusiła mnie do tego sytuacja życiowa...

-Coś się dzieje, Gabrysiu? Proszę, usiądź, bo zacząłem się martwić.

-Absolutnie nic się nie dzieje, panie prezesie. Po prostu wyprowadzam się z Bielska.

-Aa... - westchnął pracodawca z uśmiechem. - Czyżby za twoją decyzją stał niejaki pan Włodarczyk?

-Przejrzał mnie pan.

-Hm... Taki pracownik jak ty to skarb. Muszę wziąć pod uwagę Wojtka przy kompletowaniu drużyny na nowy sezon...

-Wierzę, że Maciek i Ela dadzą sobie radę beze mnie. Do końca sezonu pozostało niewiele.

Prezes klubu spojrzał na dziewczynę z uśmiechem. Po chwili namysłu wyjął z szuflady biurka pieczątkę, złożył na dokumencie zamaszysty podpis i przybił stempel. Podał Gabrieli dokument.

-Pamiętaj, że zawsze będzie tu dla ciebie miejsce i już zawsze będziesz częścią naszej małej rodziny. Dziękuję ci Gabrysiu za wszystko.

Wszystkie kartony zapakowane były już w samochodach Wojciecha i Gabrieli. O dziwo, całość idealnie się w nim zmieściła i para nie musiała prosić Kamila o przysługę przewiezienia rzeczy. Husko miała wyrzuty sumienia, że zostawia Kwasowskiego samego w Bielsku. Przyjmujący zapewniał ją jednak, że nie jest dzieckiem i da sobie świetnie radę.

Stała na środku niewielkiego salonu, w którym było pusto. Puste półki, ściany, tak jakby to nie było jej mieszkanie. W sumie - do czasu. Od następnego dnia już miało nie należeć do niej, a nowym domem szatynki miało się stać lubińskie mieszkanie. Pożegnanie z bielskim przyjmującym wcale nie należało do łatwych. Codzienne kontakty miały się ograniczyć jedynie do tych telefonicznych i rzadkiego spotykania podczas świąt, meczy, krótkich urlopów czy wakacji. Gabriela wiedziała jednak, że dobrze robi zamieszkując z Włodarczykiem. Cieszyła się także, że będzie miała o wiele bliżej do Wrocławia i o wiele częściej będzie mogła odwiedzać Iwanowną. Spojrzała na Kamila. Stał oparty o beżową ścianę przedpokoju i przypatrywał się dziewczynie z lekkim uśmiechem na ustach.

-Gab, naprawdę się cieszę, że w końcu wszystko się układa.

-Będę tęsknić. - podeszła do chłopaka i wtuliła się w jego ciało.

-Ej, mała, przecież Lubin to nie koniec świata. Poza tym za niedługo gramy u was. Szkoda tylko tracić taką panią PRowiec.

-Znajdziecie jeszcze lepszą.

Stali przed ciemnymi drzwiami lubińskiego mieszkania. Wojtek nerwowo szukał po kieszeniach kluczy, a Gabriela przyglądała się klatce schodowej, na którą nigdy nie zwracała uwagi. Dwie walizki i szary karton stały u ich stóp. Po kilku sekundach przyjmujący wyciągnął pęk kluczy z torby i otworzył drzwi. Dziewczyna już chciała przejść przez próg, ale siatkarz skutecznie jej to uniemożliwił chwytając za rękę.

-Zaczekaj. - wstawił do przedpokoju wszystko, co stało na korytarzu, a następnie złapał Gabrielę i przeniósł ją przez próg, nogą zamykając drzwi.

Postawił ją dopiero na podłodze w salonie. Złożył na jej ustach namiętny pocałunek, a następnie mocno przytulił do siebie.

-Cholernie się cieszę, że cię tutaj mam przy sobie.

Jeszcze tego samego dnia wszystkie rzeczy szatynki znalazły swoje miejsce w garderobie. Wczesnym rankiem Wojtek pojechał na trening. Wrócił po dwóch godzinach, zastając Gabrielę zaczytaną w lubińską gazetę. Usiadł na kanapie obok dziewczyny, witając się z nią buziakiem w policzek.

-Co robisz? - zapytał, zerkając w gazetę.

-Szukam pracy.

-Zostaw to. - rzucił, zabierając dziewczynie prasę.

-Wojtek, nie chcę być na twoim utrzymaniu.

-Nie o to chodzi. Po prostu być może niedługo znów będziemy musieli się przeprowadzić.

-To znaczy? Nie rozumiem.

Włodarczyk zerknął na dziewczynę z lekkim uśmiechem.

-Dostałem propozycję rocznego kontraktu.

-Skąd?! - Husko nie ukrywała zaskoczenia.

-Bełchatów.

*

Z chłodnego marca zrobił się gorący czerwiec. Sezon ligowy zakończył się i na dobre rozpędził ten reprezentacyjny. Kamil zaprzestał kontaktu z Iwanowną. Stwierdził, że skoro ona sama powiedziała, że nie jest dla niej to łatwe, da jej tyle czasu, ile będzie potrzebować i nie odezwie się dopóki ona nie zrobi tego pierwsza. Nie ukrywał też, że brakuje mu Gabrieli. Przyzwyczaił się do jej obecności w jego codziennym życiu, ale mimo wszystko cieszył się jej i Wojtka szczęściem. Wymazał z podświadomości wspomnienia, otwierając nową, zupełnie czystą kartę.

Stanął na gorącym piasku, który parzył w stopy. Żółto-niebieska mikasa spoczywała w rękach Kwasowskiego, by po chwili znaleźć się na drugiej stronie boiska. Przyjmujący ciągle miał wrażenie obecności Kazanki. Karcił się za to w myślach, ale nie mógł pozbyć się irytującego odczucia.

-No Kwasu, noo... - ponaglił go Włodarczyk, kiedy Bielszczanin zwlekał z posłaniem piłki.

Kamil rzucił piłkę w stronę drewnianej ławki i usiadł na piasku. Ogarnął wzrokiem bielskie Błonia i zatrzymał wzrok na przyjacielu.

-Kontaktowała się z wami? - zapytał.

-Czasem.. ale odkąd wyjechaliśmy z Lubina, tylko sporadycznie wymieniamy telefony czy smsy. Kamil, dalej ci to leży na serduchu, nie?

-Nie, no co ty, kurwa, serio?

-Wyluzuj.

Siatkarz BBTSu odwrócił się w kierunku Wojtka.

-Dalej nie mogę sobie wybaczyć tego, że tego małego człowieka nie ma.

Zimna butelka gazowanej Kropli Beskidu przyjemnie chłodziła czoło Kwasowskiego. Wojciech w tym czasie przygotowywał magiczną miksturę na kaca dla przyjaciela, którego każdy najmniejszy hałas przyprawiał o coraz to głośniejsze jęki bólu. Noc w mieszkaniu Kamila minęła na kilkugodzinnej libacji alkoholowej w wykonaniu samego Bielszczanina. Włodarczyk pełnił natomiast funkcję pocieszyciela. Przyjmujący BBTSu przechodził trudny okres, ta noc stanowiła dla niego noc prawd, szczerej rozmowy z przyjacielem. Topił swoje smutki z wysokoprocentowym alkoholu, wylewając Wojtkowi swoje żale.

-Masz. Wypij to. - siatkarz podał przyjacielowi wysoką szklankę z napojem.

-Jestem idiotą. Przejmuję się laską, która kompletnie ma mnie w dupie, wlewam w siebie litrami wódkę i się staczam.

-Brawo, mistrzu.

-Powinienem ją olać?

-Powinieneś z nią w końcu na poważnie porozmawiać. - przyznał zabierając do kuchni puste butelki. - Ale ty jesteś Kwasowski. Honor ci na to nie pozwoli.

-Kurwa, Włodi!

-Ogarnij dupę, Kamil. Bo za niedługo może być za późno.

Wyszedł. Tak po prostu. Trzasnął drzwiami i skierował się w stronę Andrychowa...

***

Do brązowego medalu jeden krok! Jeden jedyny krok, nic więceeej!

Witam w pochmurną sobotę!

To coś wyżej zostawiam Wam do oceny.

Zapraszam na Hipotermię. Pojawiło się tam ważne info ;)

I Win, nie denerwuj się na mnie, że tak długo musiałaś czekać.

Nasze ostatnie rozmowy wyglądały następująco:

Win: Emmmmmmmmm

Em: PISZE KURWA!

Pozdrawiam!

Em.

*Patrzcie i podziwiajcie!
Kamil nie wziął przykładu ze swoich poczynań rok wstecz i tym razem ma coś lepszego na głowie*
**Nie mogłam patrzeć na jego łysą pałę rok temu**