XVII. Masz sie o wiele lepiej niz ten dupek mowil...

Wydarzenia ostatnich dni nie wpłynęły dobrze na Gabrielę i Kamila. Dwójka non stop się kłóciła. Husko próbowała nie dopuszczać do siebie siatkarza, ale w chwili zwątpienia pozwalała na małe gesty ze strony Kwasowskiego. Zadawała sobie jedno pytanie: dlaczego do tego wszystkiego dopuściła. Przecież miała niemal idealne życie. Wymarzoną pracę, kochającego chłopaka. Wszystko zaprzepaściła. Czuła po kościach, że jej plany na przyszłość z Wojtkiem są już stracone. Na samą myśl o reakcji Włodarczyka dostawała drgawek. Wiedziała, że zawiodła wszystkich - Tośkę, Karola i Olę, z którymi nadal utrzymywała kontakt, Wojciecha, jego rodziców, z którymi się tak zżyła i siebie samą. Jedyną osobą, która wydawać się mogło, że cieszyła się z obrotu sytuacji był Kamil. Jego nie ruszało sumienie. Nie robił sobie wyrzutów. Nawet świadomość, że traci przyjaciela nie była tak straszna w świetle tego, że zyskuje Gabrielę.

-To i tak nie ma najmniejszego sensu. - usłyszała, a po chwili jedynym sygnałem w telefonie był sygnał przerwanego połączenia.

Gabriela wiedziała, że rani Kamila. Wiedziała też, że swoim zachowaniem rani niczego nieświadomego Wojtka. Nienawidziła lecenia na dwa fronty wśród kobiet. Gardziła takimi.. A teraz? Sama tak robiła. Nienawidziła się za to. Czuła odrazę do samej siebie. Niejedną noc z tego powodu przepłakała. Niejeden raz Kwasowski przyłapał ją na chwili zwątpienia. Mimo to nie potrafiła wybrać. Stała między młotem a kowadłem.

Biała koszulka poleciała w stronę małej sportowej torby. Usiadła zrezygnowana na łóżku i schowała twarz w dłoniach. Z każdą minutą pomysł wyjazdu do Wrocławia wydawał się jej coraz bardziej idiotyczny. Podjęła jednak decyzję i nie mogła się z niej ot tak wycofać.  Następnego dnia na kwadrans przed godziną szóstą rano dziewczyna wsiadła do samochodu przyjmującego BBTSu. W powietrzu unosiła się gęsta atmosfera. Dzień szósty grudnia nie napawał optymizmem.

Gabriela przymknęła powieki, kiedy opuszczali Bielsko. Po chwili po policzku dziewczyny spłynęła łza. Tak cholernie bała się tego wszystkiego. A najbardziej chyba tego, że może być już za późno. Cisza ze strony Włodarczyka była naprawdę niepokojąca i tylko pogarszała sprawę. Myśli zaprzątające głowę były coraz bardziej uciążliwe, ale z każdą z nich szatynka uzmysławiała sobie jak wielki błąd popełniła. Przecież Kamil.. Kamil był jej przyjacielem, a to, co zrobiła było najgorszym świństwem jakie świat mógł zobaczyć... To Włodarczyk był jej celem. Celem jej marnego istnienia.
Jednak tego, co ujrzała po wejściu do mieszkania Iwanownej spodziewać się nie mogła nigdy.

*

Antonina szczelnie zakryła się puchowym zielonym szalikiem. Długie blond włosy wystawały spod czarnego kaptura opadając na ciemną zimową kurtkę dziewczyny. Stojąc na moście Tumskim przyglądała się zawieszonym na nim kłódkom. Bez problemu odnalazła tą, którą kilka tygodni wcześniej zawiesiła razem z przyjmującym bielskiego klubu. Zdrada Kamila bolała ją, lecz nie tak mocno jak zdrada Gabrieli, która była dla niej jak siostra. Próbując w jakiś tylko jej znany sposób pozbyć się kłódki z turkusowej obręczy mostu, usłyszała przy swoim uchu zachrypnięty głos siatkarza.

- Skąd ja wiedziałem, że tutaj będziesz? - Antonina spojrzała na Wojtka lekko się uśmiechając. Nie wiedziała dlaczego i czym zasłużyła sobie na takie zainteresowanie ze strony chłopaka. - Zbieraj się, dzisiejszego wieczoru nie pozwolę ci znowu spędzić samotnie.

Włodarczyk siedział na przeciwko Kazanki opierając się o ziemną ścianę. Co jakiś czas popijał w ślad za dziewczyną czerwone wino prosto z butelki. Zastanawiał się jak rozpocząć z nią po raz kolejny rozmowę na temat jej i Kamila. Nie potrafił zrozumieć zachowania swojego przyjaciela, wiedział, że Antonina nie była dla Kwasowskiego jednorazową przygodą na jedną noc. - Dzwonił? - zapytał, upijając po chwili dość duży łyk czerwonej cieczy. - Kwasu? - spytała. Wojtek przytaknął twierdząco głową. Antonina nabrała głęboko powietrza, gwałtownie podniosła się do góry i podeszła do okna, opierając się dłońmi o ciemny parapet. - Nie, nie dzwonił. Nie odebrałabym od niego telefonu, doskonale o tym wie. Chociaż w tej kwestii nigdy mnie nie zawiódł. - W jakiej? - Czasami wydaje mi się, że zna mnie lepiej niż Ryśka.

Dochodziła dwudziesta trzecia. Antonina siedziała na zimnych panelach w salonie opierając się głową o klatkę piersiową przyjmującego. Z laptopa leżącego w drugim końcu pokoju, wydobywała się muzyka. Kazanka cicho pod nosem nuciła kolejne strofy piosenki.

Nie wiem, sam już nie wiem, czy to warto kochać Ciebie? Bez pamięci, tak jak kiedyś, kochać tak, jak Ty mnie, gdy Twój dzień był mym dniem.

- Tośka.. - Jest dobrze. Naprawdę. - Dlaczego Ci nie wierzę? - Bo jesteś przewrażliwiony.

Wygrywa tam kareta znów się obędę smakiem.

- Od Niemena po rap? Kto ci to zrobił? - Ty z Kwasem. - odpowiedziała i pierwszy raz od dłuższego czasu szczerze uśmiechnęła się do chłopaka. - Nie mogę pojąć jego decyzji. Naprawdę byłem przekonany, że mu zależy. Z resztą byłby skończonym idiotą, gdyby mu nie zależało. - Włodarczyk spojrzał w błękitne oczy dziewczyny. Prawą dłoń skierował na brodę dziewczyny. - Jak mógł sobie ciebie odpuścić? Usta Włodarczyka zbliżyły się do ust Iwanownej. Dziewczyna nie protestowała. Odwzajemniała pocałunki chłopaka, pomagając mu zdjąć w tym samym czasie poszczególne części garderoby. Świat wirował w okół, wypite wino buzowało w żyłach tej dwójki. Kiedy Włodarczyk popchnął Antoninę na wielkie łóżko, dziewczyna oprzytomniała. - Nie, Wojtek! - krzyknęła i szybko pozbierała porozrzucane ubrania na po pokoju. - Nie możemy. Masz Gabi. Przyjmujący leżał na łóżku, dłońmi przykrył twarz. - Przepraszam. Po prostu.. - Brakuje ci Gabrieli. - dokończyła za chłopaka.

Nad ranem Antonina przebrana w koszulkę przyjmującego z Lubina, krzątała się po mieszkaniu. Włodarczyk, został poprzedniej nocy w mieszkaniu dziewczyny. Razem z nią spędził noc na rozmowie. Dopiero nad ranem zasnął. Iwanowną targały wyrzuty sumienia. Nie miała odwagi powiedzieć mu, co tak naprawdę wydarzyło się kilka tygodni wcześniej w mieszkaniu przyjmującego z bielska. Z głębokich zamyśleń wyrwał ją szczęk przekręcanego klucza w drzwiach. Trzymamy kubek z kawą wypadł Kazance z ręki na widok gości. Kwasowski stał obok Gabrieli. Widok koszulki, którą miała na sobie Antonina sprawił, że krew w jego żyła się zagotowała. - Wojtek? - powiedziała Gabriela spoglądając na wiszącą na wieszaku kurtkę chłopaka. Po chwili wleciała do sypialni dziewczyny. - Gabryśka! To nie tak! - krzyknął za brunetką chłopak. Chciał za nią pobiec, lecz natrafił po drodze na ciężką pięść Kwasowskiego. - Stary, kurwa! Włodarczyk szybko pozbierał się i poleciał za Gabrielą. Kwasowski stał na przeciwko Tośki i ze wściekłością w oczach przyglądał się dziewczynie. - Zadowolony jesteś z siebie? Po co tutaj przyjechałeś? - Chciałem zobaczyć jak się masz, ale jak widać - wskazał na dziewczynę - masz się o wiele lepiej niż ten dupek mówił. - Przyjechałeś tylko po to bym was nie wydała. Więc jeśli się pośpieszysz, możliwe, że Gabryśka nie zdąży mu powiedzieć jakże radosnej nowiny. - dziewczyna udała się do kuchni. Oparła się o ciemne kuchenne meble, a łzy powoli spływały z jej oczu. Po chwili usłyszała zachrypiały głos Kamila. Nie sądziła, że dalej jest w jej mieszkaniu. - W czym jest lepszy? - Wolał mnie, a nie ją. - odpowiedziała patrząc mu w oczy.

Kazanka leżała na łóżku, stróżki łez torowały sobie drogę po bladych policzkach dziewczyny. Pusty wzrok wbijała w jasny sufit. Myśli kłębiły się w jej głowie, a muzyka lecąca z laptopa nie napawała jej dobrym nastrojem. Emocje brały nad nią górą po raz kolejny, a ona sama nie miała siły z nimi walczyć. Leżąc tak, zastanawiała się czy nie wyjechać do Petersburga, gdzie aktualnie przebywał jej ojciec. -Przecież tam wszystko musiałoby być prostsze. Z dala od ciebie - powiedziała sama do siebie przyglądając się zdjęciu na którym widniał uśmiechnięty przyjmujący bielskiego klubu. Już miała podejść do leżącego na podłodze laptopa, gdy do jej uszu dobiegł dźwięk dzwonka do drzwi. Niepewnie podeszła do mahoniowych drzwi i przekręciła metalowy zamek. Gdy otworzyła drzwi, jej oczom ukazał się Wojtek opierający się o zimną ścianę klatki. Po chwili podszedł do Kazanki i bez cienia zawahania wpił się w jej czerwone usta. Antonina odepchnęła go od siebie patrząc na niego ze zdziwieniem. Na twarzy przyjmującego pojawił się pełen kpiny uśmiech. - Przynajmniej teraz miał za co mi przywalić. - odparł, po czym znów zatopił się w ustach dziewczyny. Jego gesty były silne i brutalne. Nie zważał na protesty dziewczyny. Dopiero siarczysty policzek wymierzony w jego stronę rozjaśnił jego umysł. Masując obolałą część ciała, spoglądał na dziewczynę. Była w szoku. Nie wiedziała co mam powiedzieć, co zrobić i jak się zachować. Nigdy wcześniej nie widziała takiego Wojtka. Aroganckiego dupka. - Wiedziałaś? - zapytał, lecz gdy zamiast odpowiedzi zobaczył Iwanowną ze spuszczonym wzrokiem, lekko zaśmiał się pod nosem. - Jasne, że wiedziałaś. To dlatego to wszystko. - Co ja ci miałam powiedzieć? Cześć Włodi, wiesz Kwasu i ja to przeszłość, bo nakryłam go w łóżku z inną. Ah i ta inna to twoja dziewczyna? Tego byś chciał? - To twoja wina. Gdyby nie ty, nie straciłbym najlepszego kumpla i kobiety swojego życia. Gdybyś nie pojawiła się i nie zaczęła mącić między nami wszystkimi nic by się nie wydarzyło. - Wojtek! Oni tego do cholery chcieli! Zrozum, że nie miałam z tym nic wspólnego. - To ty ich popchnęłaś ku sobie. Przez ciebie olałem Gab, to ty miałaś gdzieś uczucia Kamila. To twoja wina. - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Zniknij w końcu z mojego życia. Po tych słowach Włodarczyk odwrócił się i nie zważając na słowa dziewczyny zbiegł po ciemnych schodach by w końcu z hukiem zatrzasnąć za sobą drzwi do klatki schodowej.


***

Bry!

Spóźnione wesołych świąt i wczesne szczęśliwego Nowego Roku! :)

Życzę Wam abyście mieli przyjemność oglądania zdobycia przez naszych siatkarzy awansu olimpijskiego. Bo to chyba najpiękniejszy prezent, jacy my, kibice, możemy sobie wymarzyć :)

Pamiętacie jak rozdział temu mówiłam Wam, że czeka na Was mała niespodzianka?

Teraz coś Wam pewnie w treści nie pasuje... a raczej w stylu pisania...

BINGO!

Drugą, znacznie dłuższą od mojej, część napisała Win.

Dziękujcie jej :)

Nie, to nie powrót. To jednorazowa przygoda.

Mam nadzieję, że następny będzie już o wiele szybciej...

A teraz...

Jestem taaaaaka pełna, ale sałatki nie odmówię :3

Do następnego!

Pozdrawiam

Em.

nie mam pojęcia dlaczego ten tekst jest taki rozciągnięty -.-